هــــوا را از من بگیر خـنـــده ات را نه!

نان را از من بگیر

اگر می‌خواهی هـــوا را از من بگیر اما خـنـــده ات را نه

گل سرخ را از من بگیر...سوسنی را که می‌کاری

موجی ناگهانی از نقره را که در تو می‌زاید

از پس نبردی سخت باز میگردم با چشمانی خسته

که دنیا را دیده است بی هیچ دگرگونی

اما خـنـــده ات که رها می‌شود و پروازکنان در آسمان مرا می‌جوید

تمامی درهای زندگی را به رویم می‌گشاید

عشق من خـنـــده یِ تـــو در تاریکترین لحظه‌ها می‌شکند

و اگر دیدی به ناگاه خون من بر سنگفرش خیابان جاری است

بـخـنـــد

زیرا خـنـــده یِ تـــو برای دستان من شمشیری است آخته

خـنـــده یِ تـــو در پاییز در کناره دریا موج کف ‌آلوده‌اش را باید برافروزد

و در بهاران عشق من خـنـــده ات را می‌خواهم چون گلی که در انتظارش بودم

بـخـنـــد بر شب بر روز بر ماه

بـخـنـــد بر پیچاپیچ خیابان‌های جزیره

بر پسری که ♥دوستت دارد♥

اما آنگاه که چشم می‌گشایم و می‌بندم

آنگاه که پاهایم می‌روند و باز می‌گردند

نان را، هـــوا را...روشنی را، بــهــار را...از من بگیر

اما خـنـــده ات را هـــرگــــز

تــا چـشــم از دنـیـــا نـبـنـــدم